Inne posty

ALKOHOLIZM KOBIET

październik 1, 2018

KOMPLEKS EDYPA

maj 9, 2018

ORTOREKSJA

kwiecień 3, 2018

DEPRESJA

listopad 15, 2017

PRZEMOC

listopad 7, 2017

ANOREKSJA – I CO DALEJ?

Kilka miesięcy trwa nim rodzice postawią warunek, by ich ukochane dziecko dało się łaskawie zaprowadzić do specjalisty. To dopiero początek zmagań z chorobą. Oni widzą już potrzebę leczenia, a ich córka nie. Zgadza się na wizytę u specjalisty tylko po to, by uśpić ich czujność. Anorektyczka bowiem podejmie próbę powrotu do normalności ale… nie przytyje, a ponieważ uważa, że w terapii o to właśnie chodzi, jeszcze długo będzie tylko markować leczenie.

Jeżeli wyczuje w terapeucie słabość i brak konsekwencji, wykorzysta to. Jeżeli trafi do kogoś, kto zna dobrze problem, to będzie go unikać. Przekona rodziców, że w jego towarzystwie się źle się czuje i pójdzie tam, gdzie będzie mogła manipulować sytuacją i udawać, że się leczy.

 

Leczenie

Leczenie jest bardzo trudne i długie, ponieważ narkotyk – jedzenie, jest ogólnie dostępny i niezbędny do życia. Zmiana myślenia i postępowania jest konieczna i możliwa do osiągnięcia zarówno, jeżeli chodzi o rodzinę jak i pacjentkę. Rozciąga się to w czasie, ponieważ najpierw trzeba pacjentkę i jej opiekunów zmotywować do leczenia. W końcu jednak oczywistym jest, że prawdziwe leczenie zacznie się wtedy, gdy dziewczyny cierpiące na zaburzenia odżywiania poniosą jakieś straty: zaufanie, zainteresowanie ich osobą. Przy czym utrata zdrowia jest bardzo słabym argumentem dla nich. W myśleniu i w mechanizmach zaburzenia odżywiania są niesamowicie podobne do alkoholizmu, narkomanii, uzależnienia od sterydów i innych. Nawet zmiany świadomości charakterystyczne dla środków psychoaktywnych nie omijają tych zaburzeń. Dziewczyny opowiadają, jak pod wpływem niejedzenia lub jedzenia odczuwają szczęście, są podekscytowane lub nieszczęśliwe. Jak potrafią zrobić wszystko, żeby zdobyć jedzenie lub by się go pozbyć. Wtedy nikt i nic się nie liczy, tylko to. Żadne racjonalne argumenty nie pomagają, a emocje są już głęboko skrywane lub rozładowywane manipulacjami, wymiotami, kłamstwami. Kontrola i jeszcze raz kontrola nad jedzeniem i nad otoczeniem. Rozkosz sprawia im, jak to się mówi w języku młodzieżowym, „przekręcenie” kogokolwiek, najlepiej tego, który nie powinien się dać nabrać. Różnice polegają na tym, że system zaprzeczeń i iluzji u anorektyczek utrzymuje się znacznie dłużej niż w innych uzależnieniach, to samo dotyczy nałogowego regulowania uczuć i rozproszonego ja. Dziewczyny z tymi zaburzeniami mają przeważnie bardzo wysoki intelekt, a w związku z tym potrafią „kręcić” otoczeniem dużo dłużej i sprytniej.

Anorektyczki wymagają postępowania dyrektywnego w ramach terapii uzależnień. Wiemy jak pomóc osobom cierpiącym na zaburzenia odżywiania i w sytuacji, w której współpracuje z nami rodzina, potrafimy przerwać błędne koło anorektycznego myślenia. Zaburzenia te są odwracalne i dochodzi wreszcie do sytuacji, kiedy można powiedzieć, że dziewczyny są całkowicie zdrowe. Zaczynają się jak dawniej kontaktować z otoczeniem, akceptują swój wygląd, potrafią się cieszyć, są uśmiechnięte i pogodne, zaczynają żyć.

 

Następny wpis – Podsumowanie – już wkrótce.

Poprzednie wpisy:

cz.1. ANOREKSJA – ZACZYNA SIĘ NIEWINNIE

cz.2. ANOREKSJA – JAK ROZPOZNAĆ CHOROBĘ?

 

Więcej o zaburzeniach odżywiania – TUTAJ

Inne posty

ALKOHOLIZM KOBIET

październik 1, 2018

KOMPLEKS EDYPA

maj 9, 2018

ORTOREKSJA

kwiecień 3, 2018

DEPRESJA

listopad 15, 2017

PRZEMOC

listopad 7, 2017